257 gün önce

"...Hayat bazen tam olarak şöyle işliyor..Birine en çocuk gülümsemeni gösterebilecek, en saçma korkunu anlatabilecek, en komik hayallerini paylaşabilecek kadar yaklaşıyor, onunla zamanın nasıl geçtiğini farkedemeden koşarken, birden savunmasız çıplaklığında, oldukça derin bir çizik alıp, onunla olan bütün bağlarını da toplayıp kaçıyorsun uzağa. zaman geçiyor, akıyor, gidiyor, alıştım sanıyorsun..sonra bir bakıyorsun, bir başkası da senden kaçmış..o zaman anlıyorsun ne yaptığını.
ve bir gün, sıradan günlerden birinde işte, treni beklerken, bir Pazar kahvaltısında böreğin en çıtır kısmını götürecekken, öylesine vitrinlere bakarak yürüyorken ya da sokağın başındaki kedileri severken bir şarkı, saçma sapan bir kazak, lanet olasıca o tanıdık koku yüzünden gözyaşların boğazında kocaman bir yumak oluşturuyor. Aramak için telefona da gidemiyor ellerin ve bu sebepten cebinden çıkan en not alınabilecek şeyin üzerine karalıyorsun bu satırları.çünkü noktayı koyana dek damarlarında koşan tüm bu cümleler, noktaya kavuşunca sana yeniden zaman veriyor..bir sonraki "o" şarkı, "o" kazak, "o" boktan koku ya da ne bileyim "o "anlar'a kadar.yani kum saati gibi.."

bunu bugün ceplerimin birinde buldum.

baktım ki cümlelerim noktaya kavuşmak istiyor, dedim altına da şu şarkıyı koyarsam bu seferlik bence kimse küsüp, darılmaz bana.



p.s: böyle satırlar her zaman "eski sevgililere" yazılmaz. bu da onlardan biridir, bilin istedim.