lale lan!!

" şu mezun olan insan duygusu ne garip hismiş lan!" hissiyatı ile 2.kez kafa kafa geliyoruz. pek hayırlı olmuyor karşılaşmalarımız. ilkinde ben çıtır çerez halimle başımda saçımın kabarıklıgından dolayı duramayan kepi çekiştirip duruyor ve her 37 saniyede bir yanıma gelen birileriyle fotoğraf çektiriyor, konuşmaların bayıklıgından bir an önce ordan, o boktan çimlerden kurtulmaya çalıştığım için gecenin anlam ve önemini kaçırıyordum. nihayet ertesi gün ve günler, en azından iş bulana kadar popomu gere gere uyuyacak, bölüm başkanının kıçı kırık notlarıymış, hocaların tripleriymiş, şekspirmiş, viiliym bleykmiş uğraşmayacaktım. "dağdan kurtuldum lan heyoo " nidaları arasında geçip giden 4 seneye buğulu puslu bakamamıştım hayliylen. şu bahsettiğim buğulu yağışlı moda , ertesi sene üniversitenin açıldığı dönem yanımdan tıss tıss geçen bir manisa seyahat sayesinde girdim. " laaaan" dedim. "de heyyy gidiiii" . ha bu kadar ama. ne üzülücem dağ taş için be?

" mezun olmanın garip, ekşimtrak tadı"nı 2. kez bu salı yaşadım. 2 sene aradan sonra dağ tepesine gittim yine. kararlıydım, 4 sene içinde her uğradıgımda sinirlerime horon teptirmek için oraya koşullanan öğrenci işleri amcalar ve bir adet kadınla bu sefer karşılaştıgımda gayet sakin olacak, "verin la belgemi " diye çemkirmemek için tutacaktım kendimi. bir gece öncesinden yoga yaptım, çakralarımı temizlemeye çalıştım. sırf o bıyıklı yüzünden!! o bıyıklı var ya o bıyıklı!!!! bıyıkların dökülsün inşalaa diye beddua etmek istiyorum suratına suratına. öhm. neyse ki arada dönüşebildiğim şirinlik muskası halimle , dekan sekreterine attığım masum balık bakışlarla geçici mezuniyet belgemi alıp, göğsüme basabildim en sonunda. dekan imzasını beklerken "mezun olduğum sene kurtuldum lannnn diye göbek atacagıma , bir gün daha kuyrugumu kısıp gelip bu belgeyi alsaymışım.ne malmışım be! "diye kendime sövdüğüm de doğrudur bu arada. bilemeyor insan gençkene işte.

hah aldım belgemi, sakladım göğsüme yavaş yavaş manisa seyahatlara doğru inerken içimde nerden geldiğini bilemediğim o incecik sızıyı hissettim. kantinde tanıdık kimse yok, binalar, sınıflar desen yabancı, yanımda 4 sene aynı bardaktan çay içtiğim gogoş yok, hocalar yaşlanmış 2 senede derken gözüme toz parçası kaç! 3 servisine atıp kendimi, arkalara kösüldüm. toz parçasından kaçmak için tabiki de. otobüs hareket ettiğinde tozdan dolayı puslu gözlerle baktım arkama, mavi binaya " dee hadii sieeeeeeeee" dedim dışımdan, içimden "hoş ve uzak kal muradiye"..

ööhmm...tabi bu kadar artizlenmeye, duygusala bağlamaya gerek yok zira diplomam hazır olduguda kösüm kös bir daha gidilecek oralara. o zamana bi nanik borcum olsun ehaha.

p.s: şekle bak. bak şu şekle. şu laleli maleli belge için 3 saat bekledim bu arada.

lale!! >:{